De dans van je leven
Al doe je deze het liefst heel snel
en maar heel even
Omdat het je niet bevalt
Hetgeen dat je ziet
en voelt
En het je diep raakt
Op plekken
Waar je nooit hebt gekeken
of deze niet wilde zien
En jij je liet misleiden
door de mooie klanken
van een lied
Een melodie
die jou meenamen
naar een dans
in de schone schijn
Waar je zachtjes
de fluisteringen hoorde
van je schaduw
Als kind sta je onbevangen in het leven en dans je prima met jezelf en ook met je eigen schaduw. Dat is een deel van jezelf die je er als vanzelfsprekend bijneemt en bij je hoort. Je speelt er als kind zelfs spelletjes mee.
Als je ouder wordt kijk je er niet meer naar om en speel je er niet mee. Het raakt nu hele andere gevoelens aan en die kun je niet prettig of fijn vinden. Dingen die niet prettig en fijn zijn worden vooral genegeerd en in een hoekje gezet. Dat is ons vaak aangeleerd geworden. Deze dingen vooral niet te laten zien. Vooral niet naar te kijken.
Niet naar kijken vanwege gevoelens van angst, oordelen of is het gewoonweg totale ontkenning? Of is het een combinatie van?
Been there, done that! En het is nog steeds iets wat in beweging is. Hetzij nu met meer compassie en liefde. Maar dan nog blijft het een uitdaging om deze dans te dansen. Aangezien er ook veel geduld en tijd bij komt kijken. Als je jarenlang er niet naar hebt kunnen kijken, kost het ook even wat tijd om ernaar te kunnen kijken. En te willen kijken. Misschien kun je het wel, maar wil je het niet? Of wil je het wel maar kun je het niet?
Het is niet hetzelfde als even een blik op jezelf werpen wanneer je in de badkamer spiegel kijkt ’s ochtends. Er schijnt geen licht op je schaduwkanten en het vraagt ook wel wat moed om daar naartoe te willen kijken en door dit proces heen te wandelen. En ook dit gaat met vallen en opstaan en veel geduld.
De eerste keer dat mijn schaduw zich liet zien was tijdens een droomreis. Ik zag een donkere gestalte in onze badkamer en de angst sloeg mij om het hart. Deze aanwezigheid raakte iets in mij aan. Ik kon het niet plaatsen op dat moment, maar het was een uitnodiging om naar binnen te keren en mijn schaduwstukken aan te kijken.
Ik mocht deze stukken aankijken en omarmen. Het was een innerlijk proces voor mij waarbij ik mocht terugreizen naar het verleden en ongemakkelijke situaties en gedrag mocht aankijken. Dit ging niet altijd soepel en was niet altijd even makkelijk. Ik heb gaandeweg geleerd om er steeds langer naar te kunnen kijken en de gevoelens, hoe ongemakkelijk en confronterend ze ook kunnen zijn, te omarmen. En hierdoor liefdevoller naar mijzelf te kunnen kijken en deze schaduwkanten. Met meer compassie.
Vaak wordt je met deze schaduwkanten geconfronteerd wanneer er iemand in je leven komt die deze schaduwkanten weerspiegeld. Al oordelende daarover probeerde ik vooral niet te kijken, naar deze kanten die ik ook in mijzelf heb zitten. En lag het vooral aan de ander en niet aan mijzelf. Dat voelde makkelijker aan om te doen dan naar mijzelf te kijken.
Het was een confronterende eye-opener om dit van mijzelf te durven zien. Ervoor te kiezen om ernaar te kijken en te omarmen. The good and the “bad”. Ik had gekozen voor groei, verandering en transformatie. Dit was dus een proces waarvoor ik had gekozen en niet omheen kon dansen.
Ik begon te kijken naar het gedrag die ik zelf vertoonde en veroordeelde bij anderen. Jarenlang riep ik keihard dat ik niet als mijn moeder wilde worden om alsnog bepaalde trekken van haar te vertonen. Dit omdat ik mij niet gehoord en gezien voelde. Ik zag dat ik dominant gedrag kon vertonen omdat ik veel te vroeg de verantwoording dacht te moeten nemen en met de allerbeste bedoelingen dingen dacht te kunnen bepalen voor een ander. Ik zag dat ik het gevoel had vooral sterk te moeten zijn en had de illusie volwassen te zijn omdat ik vroeg op mijzelf woonde en veel zelf deed. Ik heb mogen ervaren hoe het is om zelf te manipuleren, maar daar hield ik zo’n slecht gevoel aan over dat ik besloot dit nooit meer te willen doen. Ik zag dat ik ook kon oordelen over mensen om de onbenulligste redenen en hierdoor gevoelens van arrogantie kon ervaren. Ik zag dat ik mensen heb buiten gesloten en ook egocentrisch gedrag kon vertonen.
Ik zag dat ik mij aanpaste aan het beeld van anderen in de hoop geliefd, gezien, gehoord en gewaardeerd te worden. Door jarenlang steeds een andere rol te spelen had ik nooit geleerd om mijzelf te zijn. Ik kon zien dat ik een ontzettend laag zelfbeeld had terwijl iedereen de impressie had dat ik een sterke vrouw was. Ik zag dat ik de rol speelde van een “sterke” vrouw die zich liever bekommerde over anderen dan stil te hoeven staan bij haar gevoelens en schaduwkanten. Vooruit kijken en doorgaan. Steeds maar in beweging blijven. Ik zag dat ik niet wist hoe het was om mij kwetsbaar op te stellen en in mijn vrouwelijke kracht te gaan staan.
Op een gegeven moment kon ik er niet meer omheen. Mijn lichaam was het er niet mee eens en zette mijn lijf “on hold”. De wel bekende Burnie-Out kwam om de hoek kijken terwijl ik dagen daarvoor nog tegen een vriend zei dat ik daar niet voor gemaakt was. Imagine the surprise!
Het bleek een uitnodiging om nog dieper te gaan en verder te kijken. Voorbij het gedrag en de patronen, maar naar de trauma’s en emoties die daarachter lagen. Die ik weg had gestopt of niet naar durfde te kijken.
En het was niet altijd even prettig, maar oh zo nodig om dichter bij mijzelf te komen. En zo nodig om te zien wat eronder lag. De trauma’s en verborgen emoties die zich langzaamaan lieten zien. Boosheid, verdriet, angst, pijn, teleurstelling en nog zoveel meer. Deze wilden omarmd worden zodat de helende kracht van liefde er weer doorheen kon stromen. Ik mocht de emoties weer ervaren en de tranen laten lopen die ik niet heb gehuild. Mijn schaduw niet weg te duwen maar mijn perspectief te veranderen.
Door er niet meer zo hard tegen te vechten en te oordelen kon er verzachting in komen en kon ik er, zonder in de emotie vast te zitten, verandering in brengen. Er afstand van nemen en ervoor kiezen om het anders te doen. Om steeds meer in mijn kracht te staan en mij geen slachtoffer meer te voelen. Dit ging niet van de ene op de andere dag en heeft tijd, liefde, moed, compassie en geduld nodig gehad.
Door dit proces te ervaren heb ik opnieuw mogen leren te dansen met mijn schaduw. Ik heb vele geschenken mogen ontvangen tijdens dit proces dat nog steeds gaande is.
Welke geschenken het mij heeft gebracht kun je lezen in Lost & Found.