Wat is liefde?
Hoe heb jij liefde vroeger ervaren?
Welke inzichten en geschenken heb jij mogen ontvangen?
Vroeger had ik de illusie dat ik wist wat liefde was. Dit was het beeld dat werd geschetst in sprookjesboeken en mooie verhalen waarin een prins meestal een prinses mocht redden. Ze werden verliefd en gingen trouwen en leefden nog lang en gelukkig. Of dan had je nog een variatie daarop waarbij het niet mogelijk was/werd gemaakt (meestal door een externe factor) om een relatie met elkaar te krijgen/hebben. Een verboden liefde met vaak een tragische einde.
Gaandeweg heb ik die roze bril af mogen zetten en zelf mogen ervaren wat liefde voor mij betekent. Met de nodige ups and downs en variaties.
De eerste vorm van liefde die ik mocht ervaren is die van mijn ouders en mijn familie. Als kind ervaarde ik dit als een warm bad waarbij ik veel opa’s, oma’s, tantes, ooms, neven en nichten had. Er werden vroeger ook meer feesten gehouden en er was altijd eten aanwezig. Muziek, dansen en vooral tradities. Veel bij familie op bezoek en overal smaakte het eten ook anders of hadden ze wat anders. In mijn beleving was er veel verbinding en liefde in verschillende vormen. Zoals het eten dat met liefde werd bereid en ik graag meehielp en toekeek hoe ze kookten. Zoals het delen van het eten en samen te eten. In het samenkomen voor een feest waarvoor iedereen zijn/haar steentje heeft bijgedragen om het stand te brengen. De liefkozende cubiets (spreekt uit als tjoebiets) in onze wangen die wij kregen van onze oma’s en tantes of een aai over onze bol van onze opa’s en ooms. ‘Ik hou van jou’ werd op deze manier geuit en gedeeld. Liefdevol communiceren werd op een hele andere manier gedaan.
Totdat ik ouder werd en soms tegen dingen in ging en mocht ervaren dat er blijkbaar voorwaarden aan liefde verbonden waren. Als je iets niet deed of zoals een ander dat graag wilde dan werd je daar zelfs voor bestraft op een of andere manier. Communiceren was niet iets dat veel werd gedaan vroeger dus het voeren van gesprekken had vaak de vorm van éénrichtingsverkeer. Je moest als kind luisteren naar een ouder en vooral respecteren. Eigen inbreng werd niet gewaardeerd. Oei, daar had ik het best moeilijk mee want wat moest ik dan met al mijn gevoelens en gedachten als deze niet gehoord werden? Laat staan gewaardeerd? En mij vooral op zo’n manier moest gedragen dat het voldeed aan de verwachtingen van een ander.
Was dit liefde? Ik voelde sterk aan dat dit tegen iets inging wat ik geen naam kon geven. Hoe kon ik weten dat er zoiets als een innerlijke stem bestond of intuïtie? Betekent liefde dat je vooral niet jezelf mag of kan zijn? En wordt dit bepaald door iemand anders?
Die roze bril had ik inmiddels iets meer afgezet om hele andere dingen te mogen aanschouwen en mee te maken. Allemaal lessen die ik mocht leren. In plaats van een mooi sprookje leek ik steeds meer struggles te ervaren in liefde. Een getouwtrek tussen mijzelf willen zijn en liefde ontvangen waarbij ik afhankelijk leek te zijn van een ander.
Betekende dit dat ik mij helemaal moest aanpassen aan een ander om ook maar iets van ‘liefde’ te mogen ontvangen? Deze vorm van liefde bezorgde mij veel verdriet, teleurstelling, pijn en onbegrip. Alleen maar omdat ik dacht loyaal te moeten zijn aan anderen en niet aan mijzelf. De angst ook te ervaren om buitengesloten te worden. Ik had nooit iets anders ervaren dus hoe moest ik weten dat liefde veel meer was dan dat.
Er waren maar een handvol mensen bij wie ik meer kon ontspannen en waar ik niet bang hoefde te zijn om iets verkeerd te doen. Ze namen mij zoals ik was. Ook al wist ik zelf niet wie IK was. Zij straalden een liefde uit zonder te oordelen. En deze vorm vond ik veel prettiger dan degene die ik thuis ervaarde. Liefde leek ook iets heel verwarrends en ik begreep niet waarom. Waar was die prins die mij kon komen redden of andere ouders die op een andere manier lief konden hebben?
Dat ik hier doorheen mocht wandelen om mijn lessen te leren was niet iets waarvoor ik toentertijd dankbaarheid voor kon ervaren. Ik leek hier behoorlijke lessen in liefde te mogen leren. Ik had verschillende leraren. Eerst in de vorm van mijn ouders en daarna ook mijn omgeving. En ik bleef ze ontvangen totdat ik mijn les had geleerd, inzichten had gekregen en wijzer was geworden.
Ik heb echt diepe dalen mogen ervaren waarbij ik mijzelf had wijsgemaakt dat ik liefde niet eens verdiende nadat ik voor de zoveelste keer iets niet goed had gedaan. Ik leek nooit iets goed genoeg te kunnen doen en alleen maar kritiek en oordelen over mij heen te krijgen. Ondanks dit alles probeerde ik mijn kin omhoog te houden. Iets wat ik bij mijn vader had gezien, die ook de nodige kritiek en oordelen over hem heen kreeg en altijd met opgeheven hoofd bleef rondlopen.
Ik kreeg meer begrip voor hem omdat er ook vaak ‘slecht’ over hem werd gepraat zoals dat over mij ook werd gedaan door anderen. Mensen hadden een beeld van mij gekregen, maar nooit heeft iemand ooit eens aan mij gevraagd hoe ik alles had ervaren. Dus hield ik mijn mond dicht en liet ik de mensen maar denken ook al deed het mij ontzettend veel pijn en verdriet. Familie stond voor mij niet meer gelijk aan liefde zoals ik die als kind ervaarde want zelfs je familie kan je behoorlijk kwetsen en teleurstellen. Want wie was ik zonder mijn familie? En waarom wilde ik mij losmaken van mijn familie?
Mijn roze bril had ik inmiddels afgezet en wat deed dat pijn aan mijn ogen en mijn hart.
Tijdens mijn puberteit mocht ik bij mensen terecht komen die mij voor het eerst leerden communiceren. Iets wat ik tot dan toe niet had geleerd. Aan tafel zat je om te eten en niet om te praten. Nu was dat een ander verhaal. Er werden vragen gesteld en ik mocht ook iets zeggen. Dit was een hele andere beleving die ik tot dan toe had gehad. Ik was een beetje social awkward en mijn verlegenheid hielp mij niet echt hiermee. Nu werd ik eindelijk gezien en gehoord, maar wist ik niet hoe ik daarmee om moest gaan. Gelukkig was dit een liefdevolle omgeving waarin ik dit allemaal kon en mocht leren. En was het niet zo verwarrend als bij ons thuis. Dit was een andere vorm van liefde waarin ik kon en mocht groeien. Het gaf mij ruimte. Al hield ik mij daar ook teveel aan vast met alle gevolgen van dien. Ik zag ze als de ouders die ik nodig had. Die loyaliteit en afhankelijkheid van vroeger droop er alsnog doorheen. Ook hier luisterde ik niet voldoende naar mijzelf en veranderde deze vorm van liefde ook in iets dat teveel van mij begon te vragen. Ik paste mij nog steeds aan om geaccepteerd te worden. En ook hierin jaren later ervaarde ik pijn, verdiet en teleurstelling toen ik mijn grenzen begon aan te geven. Ik stuitte op onbegrip en werden mijn grenzen niet gerespecteerd. Was dit liefde?
Blijkbaar had ik nog het één en ander te leren want mijn volgende leraar kwam om de hoek kijken. Dit keer in de vorm van een liefdesrelatie en bracht hij mij de uitdagendste les die ik van het universum mocht leren. Ik werd zo verblind door de innerlijke schoonheid die ik in hem zag. Daar werd ik hoteldebotel ‘verliefd’ op. Life was pink en die roze bril werd weer keihard opgezet.Totdat deze met een harde klap van mijn gezicht werd geslagen. En vrij snel ook.
Ik was er weer ingetrapt, in de illusie dat dit liefde was. En alles kwam voorbij in het kwadraat. Niet gezien worden, niet gehoord worden, mijn grenzen werden niet gerespecteerd, manipulatie, dominant gedrag, spelletjes van aantrekken en afstoten, bedrog, passief agressief gedrag en werden er wederom verhalen verteld die niet klopten. En wederom luisterde ik niet naar mijn intuïtie. Het begon mij toch wel duidelijk te worden dat dit toch echt geen liefde was.
Je zou denken dat iemand dan toch wel heel hard weg zou rennen. Blijkbaar is zo’n flight reactie niet iets dat in mijn systeem zit. Ik blijf tot het bittere eind trouw aan iets of iemand. Totdat ik ver over mijn grenzen ben gegaan en door diepe dalen ben geweest. Geen idee waarom ik dit met mijzelf heb afgesproken voordat ik hier op aarde kwam. Dit stond toch echt niet in mijn sprookjesboeken?!? Begreep ik nou echt totaal niks van liefde? Of gooide ik een sausje van ‘liefde’ over alles om het maar niet te zien? Ging ik mee in het verhaal over liefde die de ander vertelde? Wat was mijn verhaal over liefde? In ieder geval weinig rozengeur en maneschijn.
Nou wil ik niet het beeld schetsen dat het alleen maar ‘slecht’ was want uit al die uitdagende lessen heb ik op mijn manier kennis mogen maken met liefde. Door juist te vallen en weer op te staan.
Ik heb de mooiste geschenken mogen ontvangen en de meest belangrijke lessen mogen leren. Ik had deze lessen nodig om in eerste instantie LIEFDE voor MIJZELF te mogen ervaren. Om eerst aan mijzelf te mogen geven om het dan in de wereld te strooien en te delen met anderen. Ik mogen leren dat ik assertiever mag zijn en mijn grenzen mag bewaken. Ik heb geleerd dat het ok is om gevoelens van liefde (verliefdheid) te ervaren en deze ruimte te geven zodat het niet iets toxisch wordt. En dat ik de keuze heb om er wel of niet iets mee te doen. Ik heb geleerd om ook liefde toe te laten. Als je alleen maar geeft is het moeilijk om te ontvangen. Ik heb geleerd dat mijn liefde niet afhankelijk is van een ander. Ik heb geleerd dat er wel degelijk mensen zijn die mij zien en waarderen zoals ik in wezen ben. Dat familie meer is dan alleen verbonden zijn via bloed.
Ik heb mogen inzien en ervaren dat IK LIEFDE BEN en dit met alle liefde deel door mij te verbinden met anderen en mijn geschenken te delen.
Een van de belangrijkste inzichten die ik heb mogen ontvangen en ervaren is:
Liefde is als een energie zonder oordeel, zonder hokjes, zonder verwachtingen. En voor iedereen beschikbaar zonder oordeel, zonder begrenzingen…
Ik had deze lessen nodig om mij los te maken van een beperkende (gedachte)vorm over liefde die met de paplepel word ingegoten door o.a. die sprookjes. Mij los te maken van liefde die gebonden is aan verwachtingen en of dat er een oordeel aan vast zit door ‘ouderwetse’ waarden en normen. Begrijp mij niet verkeerd want voor mij is het gras niet groener aan de andere kant. Als ik mijn lessen niet leer zal het gras aan de andere kant ook niet groener worden en vertrouw ik erop dat ik deze in een andere vorm weer gepresenteerd zal krijgen.
Dus draai ik het liedje van Whitney Houston en zingt mijn hart mee omdat ze het zo mooi zingt en verwoord en voel ik de liefde in mijzelf nog meer groeien.
I decided long ago
Never to walk in anyone’s shadows
If I fail, if I succeed
At least I’ll live as I believe
No matter what they take from me
They can’t take away my dignity
Because the greatest love of all
Is happening to me
I found the greatest love of all
Inside of me
The greatest love of all
Is easy to achieve
Learning to love yourself
It is the greatest love of all